เกิดใหม่เป็นนางฟ้าน้อยของท่านชายฮั่ว - บทที่ 46

บทที่ 46: ยกเสื้อผ้าและเผยให้เห็นหน้าท้อง

นักแปล : 549690339

ฉินฟางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอากาศรอบตัวเขาหนาวเย็นลง

ฉินฟางต้องการหยุดฮอมม์แฟตาลเหวิน แต่ฮัวฮันเหนียนดูเหมือนจะอ่านใจเขาได้ เขาเหยียดขาที่ยาวของเขาออกแล้วเตะเขา

ฉินฟางสาปแช่งอยู่ภายในใจของเขาจริงๆ

ถ้าโฮมเหวินไม่มองเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา ?

เขาหวาดกลัวการถูกตีมากจนไม่กล้าไล่ตามฮอมแฟทาลเวน!

“เอาล่ะ มาเล่นกันต่อเถอะ” ฉินฟางเกาหัว พยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย

ฮัว ฮันเนียนยืดตัวตรงและหยิบลูกบาสเก็ตบอลจากพื้น หลังจากทำสามแต้มแล้ว เขาก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

เซินโบหยูถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเขา ดูเหมือนพายุจะเข้ามา!”

หมิงไคยักไหล่ “ฉันเดาว่านายคงอารมณ์ไม่ดีเพราะนายไม่มีคู่ต่อสู้ในสนาม!”

ฉินฟางมองดูคนสองคนที่มีความคิดเรียบง่ายและยิ้มโดยไม่พูดอะไร

เขาคงไม่กล้าพูดว่าพี่เหนียนถูกฮอมม์เหวินเมินเฉย เขายกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องของเขา หากฮอมม์เหวินไม่เห็นเขา เขาคงเสียหน้าไปแล้ว!

แต่ไกลๆ เหวินรวนมองเห็นเย่ชิงหยูเดินเข้ามาจากประตูโรงเรียน

นักเรียนศิลปะสามารถเลือกที่จะไม่สวมชุดนักเรียนได้ เธอสวมชุดเดรสสีแดงยาว เธอสูงและเพรียวบาง ผมยาวหยิกของเธอหนาราวกับสาหร่าย ใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักของเธอสดใสและเปล่งประกาย เธอเหมือนดอกกุหลาบสีแดงอ่อนๆ เมื่อเธอโตขึ้น เธอจะเบ่งบานอย่างสดใสอย่างแน่นอน

น้ำตาของเหวินรวนไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อเธอคิดถึงว่าชีวิตที่สดใสเช่นนี้จะต้องหายไปในอีกไม่กี่เดือน

เธอจะไม่ยอมให้เกิดโศกนาฏกรรม!

เย่ชิงหยู่ยังได้เห็นเหวินรวนด้วย เธอไม่ได้แต่งหน้าหนาๆ น่าเกลียดอีกต่อไป ทรงผมชูนิเบียวของเธอก็ถูกรีดตรงและย้อมเป็นสีดำ เธอสวมชุดนักเรียนและดูขาวสะอาด เธอดูเรียบร้อยและเป็นระเบียบ เหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยที่ไม่ถูกฝุ่นจับ

เย่ชิงหยู่เม้มริมฝีปากสีแดงของเธอเล็กน้อย เด็กน้อยคนนี้ไม่เชื่อฟังฮัวจิงซิ่วอีกต่อไปแล้วหรือ?

เหวินรวนพุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าของเย่ ชิงหยู เหยียดแขนอันเรียวยาวของเธอออกและกอดเย่ ชิงหยูไว้แน่น

“หยู่เอ๋อร์ ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรสงสัยเจ้ามาก่อน และข้าไม่ควรพูดคำหยาบกับเจ้า!”

เย่ชิงหยูจ้องมองดวงตาที่เป็นประกายของเหวินรวนลู่และอยากจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าเล็กๆ ของเธอ แต่เธอก็ดึงมือกลับครึ่งหนึ่ง

เย่ชิงหยูผลักเวินร่วนออกไป ใบหน้าอันน่ารักของเธอก็ตึงเครียดขึ้น

รวน ไปคุยกับเย่หวานหว่านเถอะ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเธอก็จะเชื่ออยู่ดี!”

เย่ชิงหยู่เป็นคนสวยและมีเสน่ห์ เธอยกคิ้วขึ้นเหมือนต้นหลิวและมีเสน่ห์ที่มีชีวิตชีวา แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอโกรธ แต่เธอก็ไม่ได้ผลักเหวินร่วนออกไปมากนัก

เหวินรวนรู้ว่าเธอยังคงโกรธเธออยู่ แต่เขาก็ยังคงใส่ใจเธอ

เวินรวนจับมือเล็กๆ ของเย่ชิงหยูแล้วเขย่า “ฉันคิดผิด คุณให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม”

เวินรวนเกิดมาเป็นคนอ่อนหวานและอ่อนโยน เมื่อเธอแสดงกิริยาเจ้าชู้ เธอสามารถทำให้หัวใจของผู้คนละลายได้ หัวใจของเย่ชิงหยู่อ่อนลงมานานแล้ว แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถให้อภัยเด็กน้อยคนนี้ได้ง่ายๆ

เมื่อเธอเปิดเผยว่าเย่หวานหว่านและฮัวจิงซิ่วมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ เธอไม่เพียงแต่ไม่เชื่อเท่านั้น เธอยังบอกด้วยซ้ำว่าเธอกำลังหวาดระแวง ซึ่งทำให้เธอเป็นโกรธมาก!

หากเขาให้อภัยเธออย่างง่ายดาย เธอคงจะสูญเสียอีกครั้งหลังจากที่เย่หวานหว่านและฮัวจิงซิ่วเกลี้ยกล่อมเธอ

“ไม่” เย่ชิงหยูดึงมือของเหวินรวนออก ทำให้ใจของเธอแข็งขึ้น และเดินไปข้างหน้า

เหวินรวนมองดูแผ่นหลังอันงดงามของเย่ชิงหยูและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น “หยูเอ๋อร์ ข้าจะให้เจ้าเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวข้า!”

ไม่ไกลนัก ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งจ้องมองไปที่ร่างอันบอบบางของเหวินรวนอย่างเย็นชา

เปลวไฟที่ไม่อาจละเลยได้ปรากฏขึ้นในหัวใจของโยวฮันเฉิน

เธอเป็นแบบนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม?

แล้วเขาไม่ใช่คนพิเศษใช่ไหม?

ลงเวลาเพื่อลงคะแนนเสียง