เกิดใหม่เป็นนางฟ้าน้อยของท่านชายฮั่ว - บทที่ 18
บทที่ 18: มันไพเราะและน่าหลงใหลมาก
นักแปล: Henyee Translations บรรณาธิการ: Henyee Translations
เย่หวานหว่านไม่ได้กังวลเลย เธอกำลังรอให้เหวินรวนเล่นอย่างห่วยแตกและเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอ
อย่างไรก็ตาม เสียงอันน่าสยดสยองนั้นไม่ได้ปรากฏขึ้น แต่กลับเป็นทำนองอันไพเราะที่ดังไปทั่วห้องศึกษา
เด็กสาวที่นั่งอยู่หน้าเปียโนมีรูปร่างที่ขาวและน่ารัก เหมือนกับนางฟ้าบนโลกเลยทีเดียว
นิ้วเรียวยาวของเธอเคลื่อนไหวไปตามแป้นคีย์บอร์ดสีดำและสีขาว แป้นคีย์บอร์ดไม่เป็นสนิมและสามารถสร้างเสียงสีเงินได้อย่างชาญฉลาด
ขนตาที่ยาวและหยิกของเธอถูกพับลง และเธอก็ดูมีสมาธิและดื่มด่ำไปกับทำนองเพลง
เป็นเสียงที่ไพเราะ เสมือนเป็นน้ำพุบนภูเขาที่ไหลออกมาจากหุบเขา
เวินจินจางดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ในขณะที่มองเวินร่วนด้วยสายตาที่สับสน ราวกับว่าเขากำลังมองเห็นคนอื่นผ่านเธอ
หลงใหลและหลงรักอย่างสุดหัวใจ
แววตาเย็นชาและโหดร้ายฉายแวบผ่านดวงตาของหลิวซู่หยิง และการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นจ้องมองของเหวินจินจาง
เย่หวานหว่านตกใจเมื่อได้ยินทำนองที่ไพเราะ แม้ว่าเหวินรวนจะเรียนเปียโนมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ไม่เก่งอะไรเลย ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเหวินรวนคงเล่นเปียโนได้ไม่ดีเท่านี้
“ไม่ใช่แบบนี้นะลุงเหวิน เมื่อก่อนเธอเล่นห่วยมาก ไม่งั้นฉันคงไม่บอกว่าเธอล้มเหลวในทุกสิ่งที่เรียนรู้มา…”
เวินรวนเงยหน้าขึ้นมองเย่หวานหว่านด้วยดวงตาไร้เดียงสา “พี่สาวหวานหว่าน ตอนนี้คุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคุณทำร้ายศักดิ์ศรีของฉัน?”
หลิวซู่หยิงเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้องและเดาได้อย่างรวดเร็วว่าเย่หวานหว่านตกหลุมพรางของเหวินรวน เธอจึงยกมือขึ้นเตรียมที่จะตบเย่หวานหว่านเพื่อให้เหวินจินจางสงบลง แต่เธอเพิ่งเริ่มยกมือขึ้นเมื่อได้ยินเหวินรวนอาเจียน
เวินจินจางไม่แม้แต่จะมองที่แม่และลูกสาว แต่รีบวิ่งไปหาเวินร่วนด้วยท่าทางกังวล “เกิดอะไรขึ้น ร่วนร่วน?”
เวินรวนหน้าซีดและเหงื่อเย็นปกคลุมหน้าผากของเธอ เธอผลักเวินจินจางออกไปและเดินโซเซขึ้นบันได
คุณนายเฒ่าเวินได้ยินว่าคนรับใช้กำลังทะเลาะกันอยู่ที่ชั้นสาม เธอเพิ่งจะถึงบันไดเมื่อเห็นเวินรวนเดินลงมาด้วยใบหน้าซีดเผือก เธอจึงลุกขึ้นไปช่วยพยุงเธอไว้ “ที่รัก มีอะไรหรือเปล่า”
“คุณยาย ช่วยพาหนูกลับห้องหน่อยค่ะ”
เวินรวนกลับเข้าไปในห้องของเธอและกระซิบอะไรบางอย่างกับคุณนายเวินผู้เฒ่าก่อนจะส่งโน้ตให้เธอ
วันนี้ เวินรวนตั้งใจจะไล่แม่และลูกสาวคนนั้นออกจากตระกูลเวิน แต่เธอไม่สามารถหยุดพวกเขาได้และต้องดำเนินการตามแผนของเธอในครั้งเดียว
มิฉะนั้น เมื่อพวกเขาตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น และโต้กลับ มันจะยากมากสำหรับเธอที่จะกำจัดพวกเขาออกไปในตอนนั้น
แม้ว่าคุณนายเฒ่าเวินจะรู้สึกสับสนกับการเปลี่ยนแปลงของเวินร่วน แต่เธอก็ยังคงเป็นหลานสาวคนโปรดของเธอ เธอสงบลงแล้วเมื่อเวินจินจางเดินเข้ามาด้วยท่าทางประหม่า
“แม่ รวนรวนเป็นยังไงบ้าง” เวินจินจางนั่งลงบนเตียงและวัดชีพจรของเวินรวน
“ชีพจรคงที่แต่เร็ว น่าจะเกิดจากความเครียดและความกลัว ร่างกายไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรง”
เหวินรวนก้มตัวลงเหนือเตียงและหายใจแรงอีกครั้งทันทีที่เหวินจินจางพูดจบ
ใบหน้าของเธอซีดเผือกและเหงื่อเย็นเริ่มไหลออกมาบนหน้าผากของเธอ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทิ้ม
เวินจินจางตรวจชีพจรของเวินรวนอีกครั้ง แต่เขาไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ
แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้แสดงอะไรเลย
“แม่ครับ มาส่งหร่วนหร่วนไปโรงพยาบาลกันเถอะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “คุณเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนที่โด่งดังที่สุดในเมืองหยุน ถ้าคุณหาสาเหตุไม่ได้ จะไปโรงพยาบาลทำไม”
คุณนายเวินลูบศีรษะของเวินรวนและพูดอย่างจริงจังว่า “มีบางอย่างที่ฉันต้องการจะบอกคุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่”
“แม่ เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือสุขภาพของรวนรวนค่ะ”
“สิ่งที่ฉันจะพูดนี้เป็นเพียงเกี่ยวกับสุขภาพของน้องพรีเชียสเท่านั้น”
เวินจินจางไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและรอให้เธอพูด
“อาการของรวนรวนน่าจะเกี่ยวข้องกับแม่ลูกคู่นี้”