เกิดใหม่เป็นนางฟ้าน้อยของท่านชายฮั่ว - บทที่ 17
บทที่ 17: หัวใจของเขาอ่อนลงทันที
นักแปล: Henyee Translations บรรณาธิการ: Henyee Translations
เย่หวานหว่านตกตะลึงกับการตบนั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่เหวินรวนตบเธอ และตบเธออย่างแรง!
ดวงตาของเย่หวานหว่านแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว ขนตาของเธอสั่นระริกในขณะที่เธอวิ่งออกจากห้อง โดยปิดแก้มที่แดงและบวมของเธอด้วยความอับอาย
เธอเดินไปชนกับเวินจินจางและหลิวซู่อิงที่ประตู
หลิวซู่หยิงรู้ว่าเหวินรวนจะไม่ยอมให้เย่หวานหว่านสอนพิเศษให้เธอ เธอชอบเล่นเกมมากกว่าทำการบ้าน ดังนั้น เธอจึงหาข้ออ้างเอาแก้วนมสองแก้วไปให้พวกเขา และลากเหวินจินจางไปด้วย
ความหวังของเหวินจินจางที่มีต่อลูกสาวที่ไร้ค่าของเขาได้รับการฟื้นคืนอีกครั้งเมื่อเหวินรวนตกลงที่จะให้เย่หวานหว่านเป็นครูสอนพิเศษให้กับเธอ หลิวซู่อิงต้องการทำลายความหวังนั้นให้สิ้นซากและให้เขารู้ว่าเธอถูกกำหนดให้ไร้ประโยชน์!
อย่างไรก็ตาม บุคคลที่พวกเขาเห็นที่ประตูคือเย่หวานหว่านที่กำลังจับแก้มของเธอไว้และมีน้ำตาคลอเบ้า
“นี่คืออะไร” หลิวซู่หยิงดึงมือของเย่หวานหว่านลง
เธอถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยนิ้วมือสีแดงบนใบหน้าของเธอ “ใครตีคุณ?”
ในห้องทำงานมีเพียงเย่หวานหว่านและเหวินรวนเท่านั้น ใครอีกล่ะนอกจากเหวินรวนที่สามารถตบเธอได้
เวินจินจางเห็นรอยนิ้วมือสีแดงบนใบหน้าของเย่หวานหว่าน จึงรู้ว่าเธอโดนตีอย่างหนัก ใบหน้าหล่อของเขาบูดบึ้ง
เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อเผชิญหน้ากับเหวินรวน แต่กลับเห็นลูกสาวตัวน้อยน่ารักของเขานั่งร้องไห้สะอื้นอยู่หน้าเปียโน เธอดูเสียใจและไม่สามารถปลอบใจได้
หัวใจของเหวินจินจางอ่อนลงทันที
“มีอะไรกันอีกแล้วเหรอลูก?”
เย่หวานหว่านยังคงโกรธจัดหลังจากที่เธอโดนเวินรวนตบ เธอรีบวิ่งเข้ามาและจ้องมองเวินรวน “เธอส่งเสียงดังในขณะที่ฉันกำลังทำการบ้าน ฉันไม่มีสมาธิเลย ฉันจึงขอให้เธอหยุด และเธอก็ตบฉัน!”
“ลุงเหวิน ถ้าครอบครัวนี้รับแม่กับฉันไม่ได้ เราก็ไปจากที่นี่ได้ ลุงไม่ต้องมารังแกเราแบบนี้!”
ก่อนที่เหวินจินจางจะพูดอะไร เหวินรวนก็เข้ามาและจับมือเขาเบาๆ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร เธอดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสาจนเขาพูดอะไรตำหนิเธอไม่ได้สักคำ
“พี่สาววรรณวานอยากฝึกซ้อมด้วยตัวเองและไม่มีเวลาสอนพิเศษให้ ฉันเลยไปเล่นเปียโนแทน วันเกิดปีที่ 40 ของพ่อจะมาถึงเร็วๆ นี้ และฉันรู้ว่าแม่ชอบฟังเพลง ‘A Comme Amour’ แม่เลยอยากเล่นให้ฟังในวันนั้น”
“แต่ซิสเตอร์หวานวันบอกว่าฉันเล่นห่วยและรบกวนเธอ ฉันจึงขอให้เธอสอนฉัน เธอต่อว่าฉันโดยบอกว่าฉันไม่มีพรสวรรค์และล้มเหลวในทุกสิ่ง!”
เวินรวนถูใบหน้าขาวเนียนของเธอเข้ากับแขนของเวินจินจางพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พ่อ หนูโกรธที่ศักดิ์ศรีของหนูถูกทำลาย หนูเลยตบหน้าพ่อ!”
เวินรวนกำลังจะมาสังหารเย่หวานหว่าน เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูไร้ค่าคนนี้ เธอยิ่งแสดงท่าทีน่าสงสารเพื่อให้คนเห็นใจได้เก่งขึ้น
เย่หวานหว่านกล่าวหลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ “ลุงเหวิน ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่สอนเธอ แต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบคำถามหนึ่งข้ออย่างไร ฉันบอกเธอว่าฉันจะสอนเธอหลังจากทำเสร็จ แต่เธอเริ่มส่งเสียงดังเพื่อรบกวนฉันโดยตั้งใจ ฉันขอให้เธอหยุดเท่านั้น แต่ฉันไม่ได้ทำลายความภาคภูมิใจของเธอ!”
เย่หวานหว่านเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอและหยิบกระดาษสองลูกที่เธอยัดใส่หูออกมา “ฉันยังยัดหูตัวเองหลังจากที่เธอปฏิเสธที่จะฟัง ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมรวนรวนถึงต้องการโกหกและใส่ร้ายฉันหลังจากที่เธอตบฉัน”
เวินรวนรู้ว่าเย่หวานหว่านจะไม่ยอมรับง่ายๆ ดังนั้นเธอจึงถามเย่หวานหว่านด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่สาวหวานหว่าน คุณไม่ได้บอกว่าทักษะการเล่นเปียโนของฉันแย่มากเหรอ?”
“นั่นไม่ใช่ความจริงเหรอ? รวนรวน อย่าเล่นถ้าไม่เก่งนะ งานวันเกิดอายุครบ 40 ปีของลุงเหวินจะมีแขกเยอะมาก นายพยายามทำให้ลุงเหวินอับอายเหรอ?”
เวินรวนไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เธอนั่งลงหน้าเปียโนและเริ่มเล่นด้วยนิ้วเรียวเล็กของเธอ