เกิดใหม่เป็นนางฟ้าน้อยของท่านชายฮั่ว - บทที่ 15

บทที่ 15: ช็อคโกแลตที่เธอให้เป็นของขวัญ

นักแปล: Henyee Translations บรรณาธิการ: Henyee Translations

เวินรวนเวอร์ชั่นก่อนนั้นเอาแต่ใจจริงๆ ผิวเผิน และนิ่งนอนใจ เธอไม่สามารถเทียบชั้นเย่หวานหว่านได้เลยในทุกด้าน

อย่างไรก็ตาม คุณนายเหวินไม่ได้สอนเรื่องนี้กับเธอ คุณนายเหวินเน้นย้ำเสมอว่าเด็กผู้หญิงควรได้รับการศึกษาที่ดีและมีประโยชน์ ไม่ใช่การศึกษาที่ตามใจตนเอง

บุคลิกของเหวินรวนเป็นผลมาจากการเอาอกเอาใจอย่างต่อเนื่องของหลิวซู่อิง

คุณนายเฒ่าเวินลูบหัวของเวินรวนขณะที่เธอมองดูเธอด้วยความรัก “ที่รัก บอกเราหน่อย ทำไมคุณถึงไม่ให้เย่หวานหว่านกลับมาในรถคันเดียวกับคุณ”

เวินรวนไม่ได้แสดงอาการงอแงเหมือนเมื่อก่อน เมื่อเธอถูกตำหนิเหมือนในอดีต เธอยังคงซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของนางเฒ่าเวินอย่างเชื่อฟัง เธอกัดริมฝีปากและลังเล มองไปที่เย่หวานหว่านด้วยอารมณ์ที่ปะปนกันบนใบหน้าของเธอ “ฉันไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่”

คิ้วของเย่หวานหว่านกระตุกด้วยความใจร้อน “รวนรวน ทำไมคุณถึงแกล้งทำเป็นโกรธ ฉันโทรหาคุณหลังจากที่คุณบอกให้ลุงจงขับรถออกไป หลังจากนั้น ฉันโทรหาลุงจงเพราะคุณปิดโทรศัพท์มือถือของคุณ คุณวางสายไปโดยไม่พูดอะไรเลย!”

“เราเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอด ฉันไม่รู้ว่าฉันทำให้คุณโกรธได้ยังไง” เย่หวานหว่านก้มหน้าลงและน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

หลิวซู่หยิงแสร้งทำเป็นจ้องเย่หวานหว่านอย่างโกรธเคือง “เจ้ารู้จักร้องไห้ก็ต่อเมื่อเจอปัญหาเท่านั้น รวนรวนเป็นลูกรักของหญิงชรา เจ้าควรดูแลอารมณ์ของเธอ เจ้าผิดแล้วที่เจ้าไม่ประพฤติตนให้เหมาะสม!”

จิ๊ จิ๊ ฟังหลิวซู่อิงสิ เธอพูดจาไพเราะมาก!

แน่นอนว่าเวินจินจางรู้ดีว่าเวินรวนเป็นคนเอาแต่ใจขนาดไหน คนรับใช้ในบ้านต่างหวาดกลัวเธอและต้องคอยดูแลเธออย่างระมัดระวังอยู่เสมอ

“หวานหว่าน ลุงไม่ยอมให้คุณอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ ฉันบอกไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าคุณกับรวนรวนเป็นลูกสาวของตระกูลเหวินทั้งคู่”

“ลุง ฉันไม่คู่ควร…”

ก่อนที่เย่หวานหว่านจะพูดจบ เหวินรวนก็ร้องออกมาเสียงดัง “พ่อ แม้ว่าผมจะดื้อกับคนอื่น แต่ผมก็ไม่เคยปฏิบัติกับป้าและหวานหว่านเหมือนเป็นคนนอก!”

“ฉันไม่อยากพูดความจริงมาตลอดเพราะอยากปกป้องซิสเตอร์หว่านหว่าน เพราะยังไงเราก็ไม่ควรคบกันอยู่แล้ว เพราะเรายังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย”

คุณนายเฒ่าเหวินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้เวินรวน “ที่รัก หยุดร้องไห้ได้แล้ว”

เวินรวนเป็นคนอ่อนหวานและน่ารัก และดูน่าหดหู่ใจมากกว่าเย่หวานหว่านเสียอีกเมื่อเธอร้องไห้ สีหน้าของเวินจินจางดูเคร่งเครียดน้อยลงเมื่อเขามองเวินรวน “คบกันเรื่องอะไร”

“ฉันเห็นซิสเตอร์หว่านวานให้กล่องช็อกโกแลตแก่เพื่อนร่วมชั้นของฉันหลังเลิกเรียน มันคือ ‘Only Love Chocolate’ ซึ่งราคากล่องละกว่า 10,000 เหรียญ ถ้าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดา ซิสเตอร์หว่านวานคงไม่ใช้เงินมากขนาดนี้ ฉันไม่อยากขัดจังหวะพวกเขา ฉันจึงขอให้ลุงจงกลับมาก่อน”

“พ่อครับ ไม่เคยมีใครให้ช็อคโกแลตราคาแพงขนาดนี้กับผมเลย ผมเดาว่าคงเป็นคนที่พ่อชอบมาก”

นอกจากเหวินรวนแล้ว สีหน้าของคนอื่นๆ ในห้องนั่งเล่นก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

หลิวซู่อิงเหลือบมองเย่หวานหว่านที่ก้มหน้าลง ก่อนจะมองหน้าขมวดคิ้วของเหวินจินจาง เขาคงไม่เห็นด้วยที่เย่หวานหว่านออกเดทตั้งแต่ยังเด็กเช่นนี้

เธอรีบคิดหาปัญหาและพูดว่า “นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น จินจาง ฉันเองที่ขอให้เพื่อนของฉันนำกล่องช็อกโกแลตกลับมาจากต่างประเทศและให้หวันวานส่งมันให้กับนักเรียนคนนั้น ฉันไม่ได้บอกคุณไปเมื่อไม่นานนี้เหรอว่าหวันวานถูกพวกอันธพาลรังควานเมื่อเธอได้รับเลือกให้เป็นสาวงามของโรงเรียน เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นช่วยเธอไว้”

เวินจินจางพยักหน้า “ใช่แล้ว คุณทำ”

ว่านวานรู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบตัวขึ้น ฮั่วหมาช่วยเย่ว่านวานไล่พวกอันธพาลออกไปงั้นเหรอ?

เวินรวนระงับความไม่พอใจในใจของเธอไว้ แล้วกระพริบตาใสซื่อของเธอ “แต่ป้า มีช็อคโกแลต 11 ชิ้นใน ‘Only Love Chocolate’ ซึ่งหมายถึงความรักที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวระหว่างคู่รัก!”