ภรรยาของฉันเป็นหมอปาฏิหาริย์ในยุค 80 - บทที่ 42

บทที่ 42: บทที่ 42 ผู้คนสบายดี

นักแปล : 549690339

“ห๊ะ เฉียงวา มีปัญหาอะไรรึเปล่า” ถัง จื้อเหนียน หยิบไม้ชิ้นหนึ่งขึ้นมา พลางคิดว่าจะนำมาทำเป็นเก้าอี้ตัวเล็กอีกตัวได้หรือไม่

“อ่า…” จู่ๆ เชียงวาก็กระโดดขึ้นและตบเข่าของตัวเอง

“ซิ่นอาน รีบไปดูหน่อยเถอะ หลุมมูลสัตว์ที่ทางเข้าหมู่บ้านถล่ม”

“ฮะ พังทลายเหรอ?” ถัง จื้อเหนียนรู้สึกประหลาดใจ “จู่ๆ มันพังทลายลงมาได้ยังไง?”

“ใช่ มันพังทลายลง” เฉียงวาพูดด้วยเสียงหายใจไม่ออก “จื้ออาน รีบไปดูเถอะ ฉันได้ยินว่าพี่ชายของคุณจื้อจุนกำลังโกยมูลสัตว์อยู่เมื่อกี้!”

ปัง! ถังจื้อเหียนรู้สึกว่าหัวของเขาระเบิด เขาโยนไม้ในมือลงแล้ววิ่งออกไป แทบจะล้มไปข้างหน้า

“จื้อจุน จื้อจุน….”

เขาร้องตะโกนในขณะที่กำลังวิ่ง โดยไม่รู้ว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะพาเขาไปข้างหน้าได้อย่างไร

เมื่อเขาไปถึงก็มีกลิ่นเหม็นไปทั่วบริเวณ กลิ่นเหม็นลอยฟุ้งไปทั่วทุกมุม กองมูลสัตว์พังทลายลงมาจริง ๆ และมีขนาดใหญ่พอที่จะฝังคนได้หลายคน

“จื้อจุน…” เขาอยากจะรีบเข้าไป ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความเร่งรีบ

แต่ผู้คนรอบข้างเขากลับขวางไว้ ไม่ให้เขาเข้าไป คนยังคงขุดดินอยู่ ทุกคนมีสีหน้าเคร่งขรึม ถังจื้อเหนียนรู้สึกอ่อนแรงที่หัวเข่า จึงสะอื้นไห้เสียงดัง

พี่น้องทั้งสองต้องพึ่งพากันเพื่อความอยู่รอด หลังจากพ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิต จื้อจุนก็เหมือนลูกชายของเขา ชีวิตของพวกเขาเป็นอย่างไร คนภายนอกคงไม่เข้าใจ แต่พวกเขารู้ดีโดยปริยาย

ชีวิตของพวกเขานั้นยากลำบากมาก ทั้งสองคนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีครอบครัวของตัวเอง และเพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าๆ เท่านั้นเอง ตอนนี้ หากต้องสูญเสียอีกฝ่ายไปอย่างกะทันหัน มันคงน่าเศร้าใจไม่น้อยเลย!

“พี่ชาย” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกเขา

ถังจื้อเหนียนหรี่ตาและเกือบจะควักตาออกมาเมื่อเขาเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“จื้อจุน?”

“พี่ชาย ฉันเอง” ถังจื้อจุนจับมือถังหยูซินไว้ น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน ใครบอกว่าผู้ชายร้องไห้ไม่ได้? ผู้ชายในหมู่บ้านทุกคนต่างเคยร้องไห้มาก่อน น้ำตาของพวกเขาไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เป็นความขอบคุณ พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป ได้อยู่กับครอบครัว ได้ดูแลคนที่พวกเขารัก

ถังจื้อเหนียนรีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นจากพื้น เขาวิ่งไปหาพี่ชายสองสามก้าว แตะแขนแล้วแตะศีรษะของพี่ชาย

“จื้อจุน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ฉันสบายดี” ถังจื้อจุนยิ้มและอุ้มถังหยูซินขึ้นมา “คราวนี้ เราเป็นหนี้หยูซินของเรา เธอช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้าเธอไม่มาหาฉัน ฉันคงถูกฝังอยู่ที่นั่น”

เมื่อคิดถึงฉากนั้น แม้แต่ตอนนี้เหงื่อเย็นก็เริ่มไหลออกมาทั่วร่างกายของเขา

แม้แต่นาทีเดียวก็สายเกินไปแล้ว ใช่ แม้จะช้าไปหนึ่งนาทีก็ตาม หากหยู่ซินไม่วิ่งมา ผลลัพธ์ก็คือ เขาคงถูกฝังอยู่ในกองมูลสัตว์ และผลลัพธ์ก็คือความตาย

ถังจื้อเหนียนกอดลูกสาวแน่นจนทำให้ถังหยู่ซินเจ็บปวด แต่ถังหยู่ซินยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แม้ว่ากำปั้นที่กำแน่นของเธอจะเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นก็ตาม

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน ถัง จื้อเหนียน ก็เริ่มบรรยายให้พี่ชายของเขาฟัง