ภรรยาของฉันเป็นหมอปาฏิหาริย์ในยุค 80 - บทที่ 23

บทที่ 23: บทที่ 23 ซุปจิตใจที่แจ่มใส สิ่งที่ยอดเยี่ยม

นักแปล : 549690339

ดวงตาของถังหยูซินเป็นประกายเล็กน้อย เธอพูดถูกจริงๆ ดังนั้นดวงตาของเธอจึงสดใสขึ้น เธอสามารถฉลาดขึ้นได้ แล้วนั่นหมายความว่าเธอจะไม่จำเป็นต้องใส่แว่นอีกต่อไปหรือไม่? เธอจะไม่ต้องสัมผัสลูกตาของเธอทุกวันเพื่อถอดคอนแทคเลนส์?

เธอสูดกลิ่นนั้นแรงๆ อีกครั้ง เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงกลิ่นเย็นๆ ที่ลอยเข้าจมูก จากนั้นก็ปอด และในที่สุดก็ไปถึงสมอง

นางนั่งลงที่ประตู ยกหน้าเล็กๆ ขึ้นมองดูเฉินจงตากสมุนไพรต่อไปอย่างต่อเนื่อง

“อะกาเว่”

“หญ้าหัวใจไก่”

เฉินจงคัดแยกและตั้งชื่อสมุนไพร ขณะที่ถังหยูซินเฝ้าดูและจดจำ

“หนูน้อย มาที่นี่สิ”

เฉินจงโบกมือให้ถังหยูซิน เธอจึงยืนขึ้น จิตใจของเธอแจ่มใสอย่างเหลือเชื่อ

“นี่คืออะไร” เขาชี้ไปที่สมุนไพรที่เขาเพิ่งคัดแยกแล้วถาม

ถังหยูซินกะพริบตา เขากำลังทดสอบเธออยู่เหรอ?

เธอควรจะบอกเขามั้ย?

ถ้าเธอไม่พูดก็แปลว่าเธอช้าใช่ไหม เธอจำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งความคิดของผู้ใหญ่กับความทรงจำของเด็ก แถมซุป Clear Mind ที่เธอเพิ่งกินเข้าไปก็ลืมไม่ลง

“อะกาเว่” เธอเงยหน้าเล็กๆ ของเธอขึ้น เสียงที่ใสราวกับน้ำนมของเธอนั้นชัดเจน โดยพูดซ้ำสิ่งที่เฉินจงพูดไว้ก่อนหน้านี้ทุกประการ

“แล้วนี่?” เฉินจงมีท่าทีสงบนิ่ง แต่เธอรู้ได้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังอารมณ์ดี

“หญ้าหัวใจไก่” ถังหยูซินกล่าวด้วยท่าทีเหมือนเด็กๆ เสียงของเธอฟังดูอ่อนเยาว์ แต่ดวงตาของเธอสดใสมาก เธอพูดคำเหล่านั้นซ้ำๆ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณกระหายน้ำไหม?”

เฉินจงลูบผมของถังหยูซิน เขาเริ่มอดทนและใจดีกับเธอมากขึ้น โชคดีที่เขาเป็นคนตรงไปตรงมา เคร่งขรึมเมื่อจริงจัง และใจดีเมื่อยิ้ม มิฉะนั้น ถังหยูซินอาจรู้สึกหนาวสั่น เขาคงไม่ใช่ผู้ค้ามนุษย์หรอกใช่ไหม

“ขอบคุณปู่” ถังหยูซินกล่าว ทำให้ใบหน้ายิ้มแย้มของเฉินจงดูมีความสุขมากขึ้น

ไม่นานหลังจากนั้น เฉินจงก็หยิบถ้วยให้ถังหยูซิน ทันทีที่เธอเห็นสิ่งที่อยู่ในถ้วย หัวใจของเธอก็เต้นรัว อะไรอยู่ในนั้น – หญ้าป่าบางชนิด?

เธอจะปฏิเสธได้ไหม?

เธอเงยหน้าขึ้นมองเฉินจง พยายามทำเป็นไร้เดียงสาและน่ารัก

“นั่นคือซุปจิตใจที่แจ่มใส” เฉินจงเข้าใจว่าเด็กน้อยไม่ชอบเครื่องดื่ม

“อย่าตัดสินมันจากรูปลักษณ์ภายนอก นี่เป็นสิ่งดี มันเป็นมรดกล้ำค่าที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของฉัน มองตาฉันสิ มันดีเพราะฉันดื่มมันมาตั้งแต่เด็ก”

ถังหยูซินรีบวางถ้วยตรงหน้าเธอ ไม่ว่าจะดื่มหนักแค่ไหน เธอก็ต้องดื่มให้หมด ซุปใสใจจริง แค่ได้ยินชื่อก็รู้ว่าเป็นของดี เธอไม่อยากสายตาสั้น เธอไม่อยากใส่แว่น แถมดวงตาของเฉินจงก็ดีมากด้วย ในวัยของเขา เขาไม่มีต้อกระจก และเขาสามารถมองเห็นได้ชัดเจนพอที่จะซ่อมเสื้อผ้าของตัวเองด้วยเข็ม ผู้ชายธรรมดาในวัยของเขาคงสูญเสียการมองเห็นไปนานแล้ว แต่เขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น ดังนั้น ซุปนี้ต้องดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อส่งต่อมาจากบรรพบุรุษของเขา มันจะแย่ได้อย่างไร

“คุณปู่ ผมขอมอบสิ่งนี้ให้คุณพ่อได้ไหม”

เธออุ้มชามไว้ในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองพ่อด้วยความหวัง เธอต้องการให้พ่อของเธอยังคงได้ยินและมองเห็นได้ชัดเจนแม้ในวัยชรา ไม่ใช่ให้เหมือนในอดีตชาติที่พ่อสูญเสียการมองเห็นข้างหนึ่งเพราะเหตุผลส่วนตัว

“ไม่ใช่ว่าคุณทำไม่ได้” เฉินจงเดินไปที่สมุนไพรของเขา “ถ้าคุณมาครั้งหน้าและยังจำชื่อสมุนไพรเหล่านี้ได้ ฉันจะให้ซุป Clear Mind กับคุณ คุณสามารถให้ใครก็ได้ที่คุณต้องการ”