ภรรยาของฉันเป็นหมอปาฏิหาริย์ในยุค 80 - บทที่ 17

บทที่ 17: บทที่ 17: ปู่ผู้แปลกประหลาด

นักแปล : 549690339
ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง

เฉินจงวางกระป๋องรดน้ำลงแล้วหันไปมองเด็กน้อยที่ชื่อถังจื้อเหนียนอุ้มอยู่ในอ้อมแขน ไม่เหมือนกับการร้องไห้งอแงและงอแงตามปกติ เธอดูเหมือนกำลังดมกลิ่นอะไรบางอย่าง เธอได้กลิ่นอะไรหรือเปล่า

“ลุงจง คุณช่วยดูลูกสาวตัวน้อยของฉันหน่อยได้ไหม”

ถัง จื้อเหนียน วางถัง หยูซินลง จับมือเล็ก ๆ ของเธอ และพาเธอเข้าไปในห้อง

ถังหยูซินยอมให้พ่อจูงมือเธออย่างเชื่อฟัง ดวงตาของเธอสอดส่องพืชต่างๆ ที่เฉินจงปลูกในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น จริงๆ แล้วมันเป็นแค่หญ้าธรรมดาๆ ไม่มีดอกหรือกิ่งก้าน มันต่างจากหญ้าป่าที่ปกคลุมภูเขาหรือไม่?

แต่กลิ่นนั้นเรียบง่ายและบริสุทธิ์ หญ้าพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดมาจากหน้าต่าง ทำให้เกิดความสง่างามเย้ายวนใจแบบผู้หญิง

แปลกจริงๆ.

นางมองขึ้นไปและยิ้มให้เฉินจง ดวงตาของนางโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวอันน่ารัก

“สวัสดีครับคุณปู่”

เธอกล่าวกับเขาอย่างสุภาพโดยไม่ต้องการคำกระตุ้นจากผู้ใหญ่

ถังจื้อเหนียนลูบศีรษะเล็กๆ ของเธอด้วยความรัก เขาไม่รู้เลยว่าเด็กน้อยคนนี้กลายเป็นเด็กดีและฉลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด

เฉินจงมีใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่ใช่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มหรือหัวเราะอย่างไม่จำเป็น แต่ดวงตาของเขากลับมีแววแห่งความใจดี ราวกับว่ามีแสงหนึ่งหรือสองดวงลอดเข้ามาในมุมที่มืดมิดตลอดเวลา ทำให้สามารถมองเห็นอนุภาคฝุ่นที่เต้นรำอยู่ในแสงนั้นได้

เขาเอื้อมมือไปวางบนหน้าผากของ Tang Yuxin

“คุณบาดเจ็บยังไง” เขาถาม ถังหยูซินเริ่มรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเมื่อกดเบาๆ แม้จะไม่สบายตัวนัก แต่เธอก็ไม่ลังเล

“เธอล้มลง” สีหน้าของถังจื้อเหนียนมืดลงชั่วขณะก่อนตัดสินใจไม่พูดถึงเรื่องที่แม่ของหยู่ซินผลักเธอ แน่นอนว่าการผลักนั้นหยู่ซินเองเป็นคนพูด แต่ความจริงก็คือซางจื้อหลานผลักเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เจ็บตรงนี้ไหม” เฉินจงถามหยูซินหลังจากกดจุด

“ไม่” ถังหยูซินกัดริมฝีปากล่าง “มันเจ็บ”

“เจ็บเหรอ?” เฉินจงยกคิ้วขึ้นและกดอีกจุดหนึ่ง

“มึนงง.”

เขาขยับมือขึ้นเล็กน้อยแล้วกดอีกครั้ง

“เจ็บ,ชา”

หยูซินขมวดคิ้วแต่ก็ทนกับความไม่สบายใจนั้นได้ ถ้าเป็นเด็กสามขวบคนอื่น พวกเขาคงร้องไห้จนตาบวมไปหมดแล้ว

หลังจากตรวจสอบตำแหน่งแล้ว เฉินจงก็เอามือออกและถือไว้ข้างหลัง “อย่ากังวล ไม่มีอะไรร้ายแรง”

“ขอบคุณลุงจง” ถังจื้อเหนียนแตะศีรษะเล็กๆ ของลูกสาว และรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าลูกสาวไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาเกรงว่าอาจมีการบาดเจ็บที่สมองซึ่งแพทย์ประจำหมู่บ้านไม่มีอุปกรณ์เพียงพอที่จะตรวจพบ เขาได้รับแจ้งว่าลูกสาวจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่ง แต่โรงพยาบาลประจำหมู่บ้านอยู่ไกลเกินไปและต้องเสียค่ารักษาแพงซึ่งเขาไม่สามารถจ่ายได้ ดังนั้น เขาจึงขอความช่วยเหลือจากลุงจง

ถังหยูซินแอบมองต้นไม้เล็กๆ ที่งดงามต้นนั้นอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงชอบมัน และกลิ่นเย็นๆ อ่อนๆ ที่เธอได้ดมเมื่อก่อน

ใช่แล้ว กลิ่นที่เธอได้กลิ่นนั้นเป็นกลิ่นหอมเย็นสดชื่น เมื่อยืนอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าประสาทสัมผัสทั้งหมดของเธอตื่นตัวขึ้น

จากนั้น ถัง จื้อเหนียน ก็อุ้มเธอขึ้น เตรียมพากลับบ้าน ถัง หยู่ซิน จ้องมองพืชที่ไม่ใช่หญ้าและไม่ใช่พืชสกุลออร์กาทิดนั้น จนกระทั่งพวกเขาจากไป

เมื่อพวกเขาไปถึงประตู กลิ่นก็จางหายไปแล้ว แต่ยังมีกลิ่นบางอย่างที่ไม่สามารถระบุได้ลอยอยู่ในจมูกของเธอ

ภายในห้อง เฉินจงยังคงดูแลต้นไม้ด้วยความเอาใจใส่ รดน้ำอย่างทะนุถนอมโดยไม่หกแม้แต่หยดเดียว