Apocalypse: ระบบสังเคราะห์ซอมบี้ระดับพระเจ้า - บทที่ 9
บทที่ 9
เย่หลี่รู้สึกสับสน เขาคิดว่าหยุนหมานน่าจะเป็นนักรบจากเมืองฐานอันนัน แล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่ สิ่งมีชีวิตที่ตื่นรู้คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน
“รุ่นพี่ พวกเราเดินทางมาที่ทงเฉิงเพื่อฝึกอบรม”
หยุนหมานตอบโดยก้มหัวลง
“การฝึกอบรม?”
เย่หลี่เข้าใจ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงไม่มีซอมบี้บนถนนตอนที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาล ดอกไม้บอบบางเหล่านี้น่าจะดึงดูดซอมบี้ให้หนีไป
“คราวนี้มีคนมาฝึกกี่คน” เย่หลี่ถาม
“รวมๆ แล้วมีประมาณยี่สิบคน เราไม่คาดคิดว่าจะมีซอมบี้มากมายขนาดนี้ในเขตตะวันออก มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่หนีออกมาได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นๆ ที่เหลือจะเป็นยังไงบ้าง”
หยุนหมานตอบ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียว ราวกับว่าเธอไม่สามารถเชื่อสิ่งที่เธอได้พบเจอนั้นเป็นเรื่องจริง
“พวกมันตายหมดแล้ว แม้แต่กระดูกก็ยังไม่เหลือเลย” เย่หลี่พูดอย่างใจเย็น
“อา?”
หยุนหมานเบิกตากว้าง และใบหน้าซีดอยู่แล้วของเธอก็ซีดลงไปอีก
ผู้เสียชีวิตคือเพื่อนร่วมชั้นของเธอ พวกเขามาที่ทงเฉิงอย่างลับๆ เพื่อฝึกฝน เนื่องจากครูที่สถาบันไม่อนุญาตให้พวกเขามาที่นี่
ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก หากเธอทำได้อีกครั้ง เธอคงโน้มน้าวเพื่อนร่วมชั้นไม่ให้มาที่ทงเฉิง
“ทำไมล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณคงมีชะตากรรมเดียวกับพวกเขา” เย่หลี่พูดช้าๆ
หลังจากพูดแบบนั้นแล้ว เย่หลี่ก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและมองไปที่หยุนหมานอีกครั้ง
“คุณบอกว่ามีซอมบี้เยอะมากในเขตตะวันออกเหรอ?”
“ครับรุ่นพี่”
หยุนหมานสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมเย่หลี่ถึงถามแบบนี้
เย่หลี่ยิ้ม สิ่งที่เขาหวาดกลัวตอนนี้ก็คือซอมบี้จะไม่เพียงพอ
“งั้นก็นำทางไปที่เขตตะวันออกกันเถอะ ไปกันเถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนหมานก็กลัวมากจนวิญญาณของเธอเหมือนจะออกจากร่าง
“ผู้อาวุโส ท่าน…ท่านอยากไปเขตตะวันออกหรือไม่?”
หยุนหมานรู้สึกเหมือนว่าเธอคงได้ยินผิดไป เธอเพิ่งประสบกับประสบการณ์การหลบหนีอย่างหวุดหวิดในเขตตะวันออก เธอจะกล้ากลับไปได้อย่างไร?
“ใช่ ฉันอยากไปที่เขตตะวันออก” เย่หลี่พยักหน้า
“แต่ท่านผู้อาวุโส ซอมบี้ในเขตตะวันออกมีมากเกินไป”
หยุนหมานต้องการห้ามเย่หลี่ไม่ให้คิดที่จะไปเขตตะวันออก โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นคนใจดี
“ฉันไม่กลัวซอมบี้” เย่หลี่พูดอย่างเฉยเมย
หยุนหมานเห็นว่าเย่หลี่ตั้งใจจะไปที่เขตตะวันออก แต่เธอเพิ่งหนีออกมาจากที่นั่นได้หวุดหวิด เธอจะคิดกลับไปได้อย่างไร?
เพื่อนร่วมชั้นของเธอหลายคนเสียชีวิตในเขตตะวันออก เธอจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไรเมื่อเธอกลับไปที่โรงเรียนอันนัน?
หยุนหมานเกิดความขัดแย้งทางความคิด!!!
“เกิดอะไรขึ้น คุณไม่อยากบอกทางให้ฉันเหรอ” เย่หลี่มองไปที่หยุนหมาน
หยุนหมานตกใจ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ รุ่นพี่ ฉันแค่…”
“ฉันแค่หิวและกระหายน้ำ ไม่มีแรงเหลืออยู่ในร่างกายเลย”
หยุนหมานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดสิ่งนี้ เธอต้องการให้เย่หลี่ยอมแพ้ แต่เธอก็ไม่ได้โกหกเช่นกัน เธอหิวและกระหายน้ำจริงๆ
“กินข้าวหน่อยสิ”
หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เย่หลี่ก็หยิบกล่องอาหารออกมาจากพื้นที่ระบบ
เย่หลี่เปิดกล่องอาหาร เผยให้เห็นขนมปังและนมข้างใน
หยุนหมานเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อมองไปที่ขนมปังและนมในกล่อง
เธอไม่เข้าใจว่าเย่หลี่สามารถหามันมาได้อย่างไร เธอจำได้ชัดเจนว่าเย่หลี่ไม่มีกล่องอาหารนี้อยู่ในมือเมื่อกี้
แต่ในขณะนี้ หยุนหมานไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เธอวิ่งมาจากเขตตะวันออกและรู้สึกหิวและกระหายน้ำมาก
เธอหยิบขนมปังกับนมขึ้นมาแล้วเริ่มกินและดื่ม
“อืม อร่อยจังเลย!”
เย่หลี่ยิ้ม ในเมืองที่เต็มไปด้วยซอมบี้แห่งนี้ การหาขนมปังและนมไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อย่างไรก็ตาม หยุนหมานมาจากเมืองฐานอันนัน สำหรับเธอแล้ว มันคงแตกต่างออกไป
“ตอนนี้คุณพาฉันไปที่เขตตะวันออกได้ไหม”
เย่หลี่มองดูหยุนหมาน คิดว่าตอนนี้เธออิ่มและพอใจแล้ว ถึงเวลาต้องก้าวต่อไป
หยุนหมานมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการกินและลืมเรื่องนี้ไป ไม่มีอาหารกลางวันฟรีๆ หรอก เธอทำได้เพียงแต่ตกลงอย่างไม่เต็มใจ
“เอ่อ… โอเค” หยุนหมานพยักหน้า
ทันใดนั้น หยุนหมานก็พาเย่หลี่ไปทางเขตตะวันออก