Apocalypse: ระบบสังเคราะห์ซอมบี้ระดับพระเจ้า - บทที่ 59

บทที่ 59: รู้สึกถึงหัวใจของเธอที่เต้นแรง

นักแปล: Henyee Translations บรรณาธิการ: Henyee Translations

นักเรียนทุกคนในห้องเรียนมองดูเย่หลี่ด้วยความตกใจ

แม้ว่าเย่หลี่จะดูเหมือนมีอายุเพียงยี่สิบกว่าปี แต่เขากลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการขั้นที่ 2 พรสวรรค์นี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

“ไอ้เด็กเวร ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการขั้นที่ 2 เจ้าก็ไม่สามารถมาที่สถาบันอันนันได้ตามใจชอบ!” โมเหวินจ้องมองเย่หลี่แล้วตะโกน

“ฉันเคยไปสถานที่อันตรายอย่างสระมังกรและถ้ำเสือมาแล้ว สถาบันอันนันเทียบไม่ได้เลย” เย่ลี่พูดอย่างใจเย็น

เย่อหยิ่ง เย่อหยิ่งสุดๆ!!!

“คุณนี่เย่อหยิ่งจริงๆ นะน้องชาย!” โมเหวินพูดอย่างเย็นชา

ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียน

ผู้หญิงคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่และผมสีเขียวมรกตทำให้เธอดูสวยงามเป็นพิเศษ เธอสวมชุดลายดอกไม้พลิ้วไสวและรองเท้าส้นสูงราคาแพง

“รองประธานโม คุณมาทำอะไรที่นี่?”

เหมยหลินมองดูหลังของโมเหวินด้วยความสับสน

โมเหวินหันกลับมามองเหมยหลินแล้วพูดว่า “เหมยหลิน เจ้ามาถูกเวลาแล้ว มีนักก่อปัญหาอยู่ในโรงเรียนอานัน ดูจากสถานะของฉันแล้ว ถ้าใครต้องจัดการกับเขา ก็คงเป็นการรังแกเขา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้า”

“คนก่อปัญหาเหรอ? ใครเหรอ?” เหมยหลินถามด้วยความสงสัย

เย่หลี่หันกลับมามองเหมยหลินอย่างเฉยเมย “ฉันคือตัวก่อปัญหาที่เขากำลังพูดถึง คุณคิดว่าฉันเป็นตัวก่อปัญหาหรือเปล่า”

“เย่หลี่?”

เหมยหลินตกตะลึงมาก เธอไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่าเย่หลี่จะมาปรากฏตัวที่สถาบันอันหนาน

ที่ศูนย์ทดสอบยีน เย่หลี่หายตัวไปอย่างกะทันหัน

เธอคิดว่าคงต้องใช้เวลานานมากจึงจะได้พบกับเย่ลี่อีกครั้ง แต่เธอไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

“คุณรู้ไหม⁷ กันและกัน?” โมเหวินตกตะลึงเล็กน้อย

“ลุง เขาเพิ่งตีฉันเมื่อกี้ คุณต้องแก้แค้นฉัน!” โมเฉินโหมไฟอีกครั้ง

“เงียบปาก!” โมเหวินทำให้โมเฉินเงียบไป

เหมยหลินยิ้มหวาน “รองประธานาธิบดีโม่เย่หลี่เคยช่วยชีวิตฉันไว้ ดังนั้นครั้งนี้…”

ก่อนที่เหมยหลินจะพูดจบ เธอก็ถูกโมเหวินขัดจังหวะ

“เนื่องจากคุณคือผู้ช่วยชีวิตของนางสาวเหมยหลิน ครั้งนี้ฉันจะปล่อยคุณไป”

เมื่อพูดจบ โมเหวินก็ดึงโมเฉินออกไป

นักเรียนในห้องเรียนทุกคนตกใจ เย่ลี่เคยช่วยชีวิตคุณเหมยหลินไว้ครั้งหนึ่ง แต่…

คุณนางสาวเหมยหลินเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการแล้วระดับ 3

“เสี่ยวฮุยอยู่ที่ไหน” เย่หลี่มองไปที่เหมยหลิน

“หยุนหมานรู้ว่าหยุนเฟิงไปที่สวรรค์ซอมบี้และซอมบี้ก็กำลังโจมตีเมือง เธออาจจะ… ออกจากเมืองไปอย่างลับๆ”

เหมยหลินจำได้ว่าหยุนหมานและเสี่ยวฮุยออกไปอย่างรีบร้อน

เย่หลี่คิดอยู่สองสามวินาทีแล้วจึงเดินออกไป

“คุณกำลังจะไปไหน?”

เหมยหลินรีบตามเขาไป

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของเธอที่มีต่อเย่ลี่อย่างไร แต่การอยู่กับเขาทำให้เธอรู้สึกดี

“ลุง ทำไมคุณถึงปล่อยให้เขาลอยนวลไปได้” โมเฉินมองโมเหวินด้วยความไม่พอใจ

“เหมยหลินมีภูมิหลังที่ดี เราไม่มีทางแตะเด็กคนนั้นได้ง่ายๆ” โมเหวินปรับแว่นกรอบทองของเขาและพูดด้วยดวงตาที่มืดมน

“เย่หลี่ คุณวางแผนจะออกจากเมืองไหม” เหมยหลินถามเย่หลี่

“คุณเพิ่งพูดไปว่าเสี่ยวฮุยและหยุนหมานอาจจะออกจากเมืองไปแล้ว” เย่หลี่พูดช้าๆ

ขณะนี้บริเวณนอกเมืองกำลังเกิดความโกลาหลวุ่นวาย ไม่เพียงแต่มีซอมบี้เท่านั้น แต่ยังมีคนจากนิกายดอกบัวขาวด้วย

เหมยหลินเป็นครูที่โรงเรียนแอนนาน เธอมีบัตรพิเศษในการออกจากเมือง ดังนั้นเธอจึงออกจากเมืองได้อย่างง่ายดาย

หลังจากออกจากเมืองแล้ว เย่หลี่ไม่รู้ว่าจะตามหาเซี่ยวฮุยและหยุนหมานได้อย่างไร เขาต้องพึ่งโชคช่วย

บางทีอาจจะอยู่ในทงเฉิงหรือเปล่า?

ตามสัญชาตญาณของเขา เย่หลี่จึงมุ่งหน้าไปยังทงเฉิง

เหมยหลินเดินตามหลังมาติดๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นขณะที่เดินตามเย่หลี่