Apocalypse: ระบบสังเคราะห์ซอมบี้ระดับพระเจ้า - บทที่ 43

บทที่ 43:1 สามารถรักษาโรคภัยไข้เจ็บที่ซ่อนอยู่ของคุณได้

นักแปล: การแปล Henyee บรรณาธิการ: การแปล Henyee

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ หยุนหมานและหยุนเฟิงก็เกิดความกังวลทันที “หมอปาฏิหาริย์ไป๋ อาการบาดเจ็บของพ่อฉันยังสามารถรักษาได้อยู่ไหม” หยุนหมานรีบถาม

“มันยาก ยากมาก” แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋ส่ายหัว

เมื่อเห็นว่าแม้แต่แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋ยังส่ายหัว แพทย์กว่าสิบคนก็ไม่จำเป็นต้องคิดเพื่อรู้ว่าอาการป่วยที่ซ่อนเร้นของอาจารย์หยุนนั้นร้ายแรงแค่ไหน

“หมอปาฏิหาริย์ไป๋ คุณต้องช่วยพ่อของฉัน”

ใบหน้าขาวผ่องของหยุนหมานเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“ลืมมันไปเถอะ เสี่ยวหมาน ฉันรู้ดีถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง”

เย่หลี่ยิ้มอยู่ในใจ ตอนแรกเขาไม่ได้พูดอะไรเพราะต้องการดูทักษะทางการแพทย์ของหมอปาฏิหาริย์ไป๋ เขาคิดว่าทักษะเหล่านั้นจะน่าทึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีอะไรพิเศษเลย

“อาจารย์หยุน ฉันสามารถรักษาโรคร้ายที่ซ่อนเร้นของคุณได้” เย่หลี่พูดขึ้นอย่างช้าๆ เขาไม่มีเวลาฟังหมอเหล่านี้พูดคุยไร้สาระกันอีกต่อไป

ถ้าเขารักษาโรคได้ก็รักษาไป ถ้ารักษาไม่ได้ก็บอกไปตรงๆ เถอะ ทำไมต้องมานั่งเถียงไร้สาระแบบนี้ด้วย

ทันทีที่เย่หลี่พูดเช่นนี้ โลกก็มุ่งความสนใจที่เขาทันที

“คุณสามารถรักษาโรคร้ายที่ซ่อนอยู่ของอาจารย์หยุนได้หรือ?” แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋จ้องมองที่เย่ลี่

“เป็นเรื่องตลกที่สุดในโลกจริงๆ แม้แต่หมอปาฏิหาริย์ไป๋ยังช่วยตัวเองไม่ได้ ไอ้เด็กเวรอย่างแกจะทำอะไรได้”

“เมล็ดข้าวเชื่อว่าสามารถเปล่งประกายได้เหมือนไข่มุก.. ล้อเล่นนะ”

หมอที่มากับหมอปาฏิหาริย์ไป๋ต่างก็เริ่มล้อเลียนและเยาะเย้ยเย้ยหยันเย่ลี่

“เฮ้ ฉันมีความสามารถแค่ไหน คุณจะรู้ได้ยังไง” เย่หลี่มองกลุ่มหมอด้วยความดูถูก

ความเงียบ ความเงียบแห่งความตาย

แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋พร้อมกับแพทย์เหล่านี้ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเย่ลี่จะกล้าพูดคำเช่นนั้น

“ไอ้เด็กเวร มึงรู้มั้ยว่ามึงกำลังคุยกับใครอยู่” หมอจ้องไปที่เย่หลี่แล้วตะโกนอย่างเย็นชา

เย่หลี่ไม่อยากเสียเวลากับคนพวกนี้เลย เขาจึงหันไปมองหยุนมู่

“ท่านอาจารย์หยุน ท่านตัดสินใจเองว่าท่านต้องการให้ฉันรักษาท่านหรือไม่”

“เอ่อ ดีล่ะ…”

หยุนมู่ลังเล เขาไม่รู้จักเย่หลี่ และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาถึงอายุของเย่หลี่…

“พ่อ ฉันคิดว่าพ่อควรให้ผู้อาวุโสลองดู ผู้อาวุโสมีพลังมาก” หยุนหมานกล่าวขณะมองเย่หลี่

“จริงๆ แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเลือกให้ฉันดูแลคุณก็ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม มันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน” เย่หลี่พูดอย่างใจเย็น

หากไม่ใช่เพราะเย่หลี่ต้องการให้การสนับสนุนเซี่ยวฮุย เขาคงจากไปนานแล้ว ชีวิตและความตายของหยุนมู่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย “ตกลง!”

หลังจากคิดอยู่สองสามวินาที หยุนมู่ก็พยักหน้า

เย่ลี่ยกมือขึ้น และแสงวิญญาณสีฟ้าก็ปรากฏในมือของเขา

จากนั้น เย่หลี่วางฝ่ามือของเขาลงบนหลังของหยุนมู่ และเทคนิคการรักษาก็เริ่มทำงานบนฝ่ามือของเขา

ไม่กี่วินาทีต่อมา เย่หลี่ก็พูดช้าๆ ว่า “เสร็จแล้ว”

ขณะที่เขาพูดจบ เย่หลี่ก็ถอนฝ่ามือออก

“ไอ้หนู ฉันคิดว่าคุณมีความสามารถบางอย่าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจทักษะทางการแพทย์เลย”

แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋จ้องมองเย่หลี่อย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความดูถูกอย่างรุนแรง

เย่หลี่ยิ้ม “เจ้าก็เหมือนกบที่ก้นบ่อน้ำ เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าท้องฟ้าสูงแค่ไหน และโลกกว้างใหญ่แค่ไหน”

“คุณพูดอะไรนะ!” แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋จ้องมองที่เย่ลี่

“ไอ้หนู รู้มั้ยว่าหมอปาฏิหาริย์ไป๋มาจากห้องโถงเทพยา” ชายสูงอายุคนหนึ่งตะโกนอย่างเย็นชา

“อิอิ”

“คุณหัวเราะอะไร?”

แพทย์ปาฏิหาริย์ไป๋จ้องมองเย่หลี่ โดยไม่เข้าใจว่าทำไมเย่หลี่จึงยังสามารถหัวเราะได้

“ทำไมคุณไม่ตรวจวัดชีพจรของอาจารย์หยุนด้วยตัวเองล่ะ” เย่หลี่พูดช้าๆ

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หยุนมู่ก็กลับคืนสู่สติสัมปชัญญะ เขาใช้พลังภายในตัวเองอย่างรวดเร็วและพบว่าความเจ็บปวดแสนสาหัสไม่มีอยู่อีกต่อไป

“ฮะๆ ฉันหายดีแล้ว ฉันหายดีจริงๆ นะ!”

ใบหน้าสีทองซีดเผือดของหยุนมู่เต็มไปด้วยความสุข

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ทุกคนมองไปที่หยุนมู่ด้วยความไม่เชื่อ..